บทที่ 6
สรุปว่าเมื่อวานผมขลุกตัวอยู่แต่ในห้องนอนทั้งวันจนอาหารเย็น อาหารกลางวันป้าสายหยุดก็ยกขึ้นมาให้ จริงๆแล้วผมต้องไปซ้อมเดินแบบให้กับคุณเมในตอนเย็น แต่คุณเมยกเลิกการซ้อมทั้งหมดเพราะอยากให้ผมได้อยู่อ่านหนังสือ ทั้งๆที่ผมบอกคุณเมว่าเกรงใจทีมงานคนอื่นแล้วผมก็อ่านหนังสือมาทั้งวันแล้ว แต่คุณเมก็ยังยืนยันว่าเรื่องเรียนของผมสำคัญกว่า ผมก็เลยไม่ต้องไป มื้อเย็นเลยมีผมนั่งกินข้าวคนเดียวครับ ไม่รู้หายไปไหนกันหมด มีแต่ป้าสายหยุดที่คอยดูแลเรื่องอาหารเย็นให้ผม เรียกว่าอาหารเย็นแต่เอาเข้าจริงตอนนี้ก็ปาไปทุ่มกว่าแล้ว
“คุณเมเธอไปงานแต่งค่ะ คุณธารขึ้นไปเที่ยวเชียงใหม่กับเพื่อน ส่วนคุณธีมบอกว่าออกไปธุระกับเพื่อนแต่เดี๋ยวจะกลับมาทานข้าวเย็นที่บ้าน น้องนาวจะรอคุณธีมไหมคะ” ป้าสายหยุดถามผม
“ไม่รอครับ นาวหิวแล้ว” ผมตอบ เมื่อก่อนป้าสายหยุดก็เรียกผมว่าคุณนาว แต่ผมไม่ให้เรียก ป้าแกเลยเรียกน้องนาวตั้งแต่นั้นมา ผมสนิทกับป้าแกพอสมควร ตอนที่ถูกพ่อทำโทษ ผมจะประท้วงโดยการไม่กินข้าวเย็น แต่พอตกดึกหิวสิครับ ก็ได้ป้าสายหยุดนี่แหละที่แอบทำกับข้าวแบ่งเอาไว้ให้เสมอ
“ทานเยอะๆเลยนะคะ” ป้าสายหยุดตักข้าวให้ผม วันนี้ผมคงเจริญอาหารแน่ๆแหละป้า ไม่ต้องอึดอัดรวมโต๊ะพร้อมหน้าเหมือนทุกที
“คุณธีมเธอออกไปกับคุณอ้น ป้าไม่เจอคุณอ้นมานานแล้ว เพิ่งเจอวันนี้เอง เห็นว่าเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ” ป้าสายหยุดเล่าให้ผมฟัง เหมือนได้กินข้าวไปดูรายการก็อซซิบบันเทิงไปด้วย ฮ่าๆ ว่าแต่มันออกไปกับพี่อ้นหลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานแบบนี้ ธุระของมันคงไม่ใช่.. คึคึ แต่ถึงใช่ก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่ดีเนอะ
“ป้าครับ ผมมีคำถาม”
“อยากถามอะไรป้าคะน้องนาว”
“ทำไมป้าถึงชื่อสายหยุดอะครับ”
“อ๋อ คุณแม่ของป้าชอบดอกสายหยุดค่ะ”
“อ๋อ.....”
“บอกป้ามาเชียวว่าคิดอะไรในใจ” ป้าสายหยุดรู้ใจผมจริงๆ สงสัยจะคิดดังไป
“คึคึคึ ผมนึกว่าหมายความว่า ไหนๆก็มาสายแล้ว หยุดซะเลยดีกว่า” ผมแซวป้าสายหยุด
“ฮ่าๆๆ ล้อป้าเล่นเรื่อยเลย น่าหยิกนักเชียว” ผมไม่ได้ล้อเล่นนะป้า คิดแบบนั้นจริงๆ แหะๆ
“แล้วดอกสายหยุดเป็นยังไงเหรอครับ”
“มันก็คล้ายๆดอกกระดังงาค่ะ ตอนเช้ามันจะส่งกลิ่นหอมจัดพอสายหน่อยกลิ่นมันจะจางลงและหมดกลิ่นในตอนเที่ยงวัน”
“อ๋อ แบบนี้เอง แต่ป้าสายหยุดของนาวหอมทั้งวันเลยครับ ยิ่งกับข้าวฝีมือป้ายิ่งห๊อมหอม” ผมได้ทีโกยคะแนนความรักจากป้าสายหยุด ป้าสายหยุดรักไอ้พี่ธีม ผมดูออก ผมเลยต้องโกยคะแนนมาจากเยอะระหว่างที่ไอ้พี่ธีมมันไม่อยู่
“ปากหวานจริงพ่อคุณ” ป้าสายหยุดหัวเราะชอบอกชอบใจยกใหญ่ ผมคิดถึงแม่จัง ถ้าแม่ผมยังอยู่ผมคงอ้อนแม่ได้ทั้งวัน แม่ก็คงจะหัวเราะแบบป้าสายหยุด ตอนพ่อยังอยู่พ่อจะเล่าเรื่องแม่ให้ฟังบ่อยๆ มันเป็นความสุขอย่างหนึ่งของผม ตอนนี้พ่อก็ไม่อยู่แล้ว อยากฟังเรื่องแม่อีกก็ไม่ได้แล้ว
“พ่อเคยเล่าให้นาวฟังว่า พรรำไพ คือชื่อในการประกวดนางงามของแม่ แต่ชื่อจริงของแม่นาวชื่อพุดซ้อน ดอกพุดซ้อนหอมไหมครับป้า”
“หอมค่ะ หอมมาก กลิ่นหอมหวานๆ” ป้าสายหยุดอธิบาย ผมนึกถึงภาพแม่ไปด้วยก็อดระบายยิ้มกว้างออกมาไม่ได้
“ผมคิดถึงแม่จังครับ” ผมบอก ก่อนจะก้มหน้าทานข้าวต่อ ป้าสายหยุดเองก็เงียบไปด้วย ผมไม่ได้เศร้าหรอกครับ ความคิดถึงสำหรับผมมันคือการคิดถึงจริงๆ
“จริงๆที่บ้านเรามีต้นพุดซ้อนนะคะ”
“จริงเหรอครับ ผมไม่รู้มาก่อนเลย ดีเลย ผมอยากเห็นดอกพุดซ้อน”
“ดึกแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ป้าจะพาไปดูนะคะ
“ครับ”
“อ้าว คุณธีมกลับมาพอดี จะทานข้าวเลยไหมคะ” ผมหันหลังไปมองคนที่ป้าสายหยุดทักขึ้น มันมายืนอยู่ข้างหลังผม
“ผมอิ่มแล้วครับป้า ขอโทษที พอดีเพื่อนชวนกิน”รูปประโยคของแกชวนคิดไปได้ไกลจริงๆ เพื่อนชวนกิน ชวนเพื่อนกิน ชวนกินเพื่อน
“อ๋อค่ะ”
“แต่ผมขอกาแฟสักแก้วได้ไหมครับ” มันบอกป้าสายหยุดก่อนจะเดินมานั่งตรงกันข้ามกับผม
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวป้าไปชงมาให้ น้องนาวจะรับกล้วยบวชชีเลยไหมคะ”
“ครับป้า” ผมตอบป้าสายหยุดก่อนจะแอบจับผิดมัน
“เพื่อนชวนกินจนอิ่มเลยเหรอ” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ธรรมดาแต่หน้าตามีเลศนัยสุดๆ ฮ่าๆๆ
“..................” มันไม่ตอบครับ แต่นั่งจ้องหน้าผมซะงั้น จนป้าสายหยุดเอากาแฟกับกล้วยบวชชีมาให้ผมกับไอ้พี่ธีมขาโหด ผมกับมันก็นั่งกินกันไปเงียบๆ
“พรุ่งนี้สอบเก้าโมง จะตื่นเองหรือให้ปลุก” มันถามขึ้นทำลายความเงียบ
“ไอ้เกลือจะมารับ” ผมบอก
“พี่จะไปส่ง” มันกินยาผิดเปล่าวะ ไม่กระโชกโฮกฮากเลยเว้ยวันนี้ ทำเสียงนุ่มๆอีกต่างหาก
“นัดเกลือมันแล้ว” ผมบอกมัน มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเดาว่าโทรหาไอ้เกลือแน่ๆ
“ฮัลโหล เกลือ พรุ่งนี้พี่จะไปส่งนาวเองนะ ครับ ขอบคุณครับ” นั่นไง เดาผิดที่ไหน มันพูดกับเพื่อนของผมเสร็จก็หันยักคิ้วให้ผม ผมเบ้ปากใส่มันก่อนจะวางช้อนลง รู้สึกอิ่มขึ้นมาทันที
“ทำไมชอบบังคับวะ” ผมถาม มันอึ้งไปนิดหน่อย
“แล้วทำไมนาวต้องคอยปฏิเสธ ทั้งที่ก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ บ้านเกลือมันอยู่ใกล้มหา’ลัยนิดเดียว ให้มันย้อนมารับทำไม ความหวังดีที่คนอื่นหยิบยื่นให้มันไม่ใช่เรื่องหนักหนาสาหัสที่ต้องลำบากใจขนาดนั้น ทำไมไม่ทำให้มันง่ายๆ”คราวนี้มันร่ายยาวเลยครับ ปกติมันเป็นคนไม่ชอบอธิบายอะไรเยอะ เฮ้อ ก็จริงของมันแหละ บ้านไอ้เกลือมันอยู่ใกล้มอ ถ้ามารับผมต้องเสียเวลามันอีก แต่ถ้าคุณลองมาเจอแบบผม ที่ต้องทำทุกอย่างตามที่คนอื่นขีดไว้ซ้ำๆมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงบางครั้งจะโต้แย้งได้ แต่ไม่ทำตามไม่ได้ สุดท้ายมันก็เหมือนการบังคับอยู่ดี เป็นแบบนี้มาหลายปี ถึงมันไม่ใช่เรื่องสาหัส แต่มันน่าหงุดหงิดนี่ครับ
“พรุ่งนี้จะตื่นเอง” ผมตอบ มันยกยิ้มมุมปาก ยิ้มของมันก็ธรรมดาแต่แววตากวนประสาทสุดๆครับ
“อีกอย่าง...”มันพูดค้างไว้
“..........”ผมก็รอฟังว่ามันจะบ่นอะไรอีก
“คือ..พี่กับอ้น..”
“นาวจำเป็นต้องรู้ไหม?” ผมถามแทรกขึ้นมาเลย มันจะคบกันก็เอาที่สบายใจเลย ไม่ต้องรายงานผมหรอกครับ ไม่ได้อยากรู้ แอบสังเกตว่าทันทีที่ผมสวนไป หน้ามันเจื่อนๆครับก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบเฉยเหมือนเดิม
“รีบไปนอนไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายจะดีดให้สมองหายเลย” มันบอกแค่นี้ครับ ไม่ได้พูดสิ่งที่มันอยากจะพูด
ผมยักไหล่ใส่มันก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นห้องไป ทำเป็นไม่อยากรู้ เอาจริงๆคิดว่าฉันพลาดละ เพราะความอยากรู้มันไต่ระดับสูงปรี๊ดเลยตอนนี้ แต่แอบเซ็งนิดหน่อย ถ้ามันคบกับพี่อ้นจริงๆ มันเลิกกลัวเกย์ ผมก็ไม่มีไม้ตายมากัดมันนะสิครับ
ขึ้นมาถึงห้องผมก็เดินไปนั่งที่โซฟาติดริมหน้าต่าง วันนี้ทั้งวันไม่ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเลย ตั้งใจอ่านหนังสือจริงๆ สอบตัวนี้เสร็จก็โล่งแล้ว อีกแค่เทอมเดียวผมก็จบแล้วครับ ส่วนไลน์กรุ๊ปเงียบสนิท แน่ละครับ พรุ่งนี้มีสอบ เห็นพวกมันทำงานกันนัก แต่ถ้าเรื่องเรียนมันก็จริงจังกันน่าดู ผมวางโทรศัพท์แล้วหยิบไอแพดขึ้นมาเสิร์ชดูดอกพุดซ้อน ดอกสีขาวดูสง่างามบริสุทธิ์ ไม่รู้ว่ากลิ่นหอมๆที่ได้กลิ่นตอนที่ไปนั่งอ่านหนังสือจะใช่กลิ่นดอกพุดซ้อนรึเปล่า
ก็อกๆๆ ผมได้ยินเสียงเคาะประตูเลยวางไอแพดลงแล้วเดินไปเปิดประตู เจอไอ้โหดมันยืนอยู่
“นี่สรุปแนวข้อสอบ ลองอ่านดู พอดีเพิ่งหาเจอ แล้วนี่ป้าสายหยุดฝากมาให้” มันยื่นของในมือมันมาให้ผม ผมยกมือไหว้มันก่อนจะรับมา ดอกพุดซ้อนเหมือนที่เห็นในอินเตอร์เน็ตเมื่อกี้เลยครับ ผมรีบยกขึ้นมาดม กลิ่นหอมมากครับ หอมหวานๆเหมือนที่ป้าสายหยุดบอกจริงๆ
“หอมจัง” ผมยิ้มดีใจ ป้าสายหยุดอุตส่าห์ไปเก็บมาให้ผมทั้งๆที่มืดขนาดนี้
“อืม หอม” มันบอก ก่อนจะหันหลังกลับ ผมเห็นหน้ามันแดงๆ คงแอบไปเมามาแหงเลย เมาเหล้าหรือเมาพี่อ้นฟร่ะ หึหึ
“นี่” ผมเรียก มันหันมามอง
“ถ้าขี้เกียจอาบน้ำก็เอาดอกพุดซ้อนเหน็บตามตัวไว้ดิ แต่คงต้องเด็ดสักสี่ต้นนะ” ฮ่าๆ เอาวะ ถ้าเล่นมุขเรื่องมันกลัวเกย์ไม่ได้แล้ว เอาเรื่องมันซกมกมากัดก็ได้เว้ย
“ถ้าพี่เหน็บทั้งตัวจริง นาวจะมาดมไหมละ” มันถาม ชิหัยละ ทำไมพักนี้มันต่อปากต่อคำเก่งนักวะ
“ไม่ เพราะยกพุดซ้อนมาทั้งสวนมาเหน็บพี่ก็เหม็นอยู่ดีว่ะ ฮ่าๆๆๆ” ผมยืนขำมันจนไม่ทันสังเกตว่ามันเดินมาจนชิดตัวผมเลย ย๊าก จะทำร้ายร่างกายผมไม่ได้นะ ค่าตัวผมแพงนะเว้ย ผมมองมันด้วยความหวาดระแวงว่ามันจะมาไม้ไหน
“พี่กับอ้นไม่มีอะไรกันอย่างที่นาวคิด” มันบอกจบก็เดินกลับห้องมันไปเลย
อะไรของมันวะ...ผมคิดอะไรเหรอ เปล๊า ไม่ได้คิดอะไรสักนิด แล้วจะบอกผมทำไม ผมไม่ได้อยากรู้สักหน่อย เออๆ ยอมรับก็ได้ว่าอยากรู้ แต่ทำไมต้องมาบอกก่อนที่ผมถาม กลัวผมจะล้อเรื่องพี่อ้นละสิท่า หึหึ ร้อนตัวแน่ๆ สีหน้าจริงจังแบบนั้นต้องร้อนตัวแน่ๆ เอาล่ะ เห็นแก่ความดีที่เอาแนวข้อสอบมาให้ ผมจะละเว้นไม่ล้อมันเรื่องพี่อ้นสองวันละกัน เห็นรึยัง ใครปราณีมันได้เท่าผมไม่มี หึหึ
ผมเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม หยิบดอกพุดซ้อนมาดมอีกครั้งแล้ววางมันที่ริมหน้าต่าง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายดอกพุดซ้อนด้วยความตั้งใจสุดๆ จากนั้นก็จัดการเอารูปลงไอจี อัพโหลดสำเร็จปุ๊ป ไม่นานก็มีแฟนๆเริ่มเข้ามากดไลค์พร้อมกับคอมเมนท์กัน ผมอ่านทุกข้อความนะ ฝากร้านก็ยังอ่าน ผมไม่ได้ห้าม ฝากได้ทุกวันไม่เหนื่อยกันก็จัดไป
แต่!!...ที่ทำให้ต้องรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูใกล้ๆ ก็ ก็ พี่นภครับ!! พี่นภมาคอมเมนท์ด้วย
NopTheSound พุดซ้อนหอมดีนะ
วี๊ดดดดดบู้มมมม แทบจะลุกขึ้นเต้นวาดมือแอ่นตัวหลังหงายแบบเชียร์ลีดเดอร์เลยครับ อยากจะเมนท์ตอบจริงจริ๊งว่าผมหอมกว่าพุดซ่อนอีกนะ แต่ต้องเป็นกุลบุรุษ เก็บอาการไว้ ฮ่าๆ ผมรีบแคปรูปเก็บเอาไว้ก่อน เดี๋ยวเกิดพี่เค้ามาลบอีก เก็บไว้ดูให้ชื่นหัวใจ ตอนนี้เหมือนคนบ้า นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์ อยากจะเอาไปอวดไปพวกฝูงไฮยีน่าจริงๆ แต่ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวมันว่าผมแรด ฮ่าๆ ผมนั่งอ่านคอมเมนท์ไปเรื่อยๆ บางคนเข้ามาแซวด้วย ผมชักจะเริ่มกังวลเบาๆ จะทำพี่เค้าดูไม่ดีรึเปล่า แต่ต้องนิ่งอย่างไอ้เกลือมันบอกครับ กำลังตัดสินใจว่าจะตอบกลับให้ดูเหมือนพี่น้องในวงการคุยกันธรรมดาดีรึเปล่า แต่มาสะดุดที่ชื่อของคอมเมนท์หนึ่ง
@Princeslippersพุดซ้อนซ่อนนัยอะไรน้อ ขาวลออให้หวนชวนฝันใฝ่ ซ้อนลงแอบแนบทรวงในดวงใจ กลิ่นอบอวลชวนให้เฝ้าคะนึง
ผมสะดุดชื่อกับข้อความคอมเมนท์ที่เขามาลงในไอจีของผม ผมเลยแอบตามกดดูโพรไฟล์ว่าเขาเป็นใคร รูปดิสเพลย์เป็นรูปรองเท้าแตะเก่าๆครับ อ่านตรงข้อความบรรยาถึงตัวตนของคนๆนี้ก็ยิ่งแปลกใจ
‘ถ้าคุณเป็น Cinderella ผมนี่แหละ เจ้าชายของคุณ’
ผมชักจะสงสัย เพราะชื่อไอจีของผมคือ Cinderellaman ผมดูคนเขาที่ติดตาม ปรากฏว่ามีเพียงคนเดียว นั่นก็คือ ผม!! หรือจะเป็นพวกคลั่งดาราวะ แต่ผมก็ไม่เคยเจอเลยนะแบบแฟนคลับโรคจิตที่เข้ามาถึงตัวจนดูน่ากลัว ส่วนใหญ่ก็น่ารักเป็นมิตรทั้งนั้น ไม่ก็พวกที่เกลียดผมออกนอกหน้าไปเลย ผมดูรูปที่เขาลง ยิ่งน่าแปลกใจหนักเข้าไปอีก ส่วนใหญ่จะเป็นรูปสิ่งที่ผมชอบแทบทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นของกิน วิวประเทศที่อยากไป เสื้อผ้า รองเท้าที่ผมชอบ มันไม่ธรรมดาแล้วแน่ๆ ผมตัดสินใจกดติดตามคนๆนี้ รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง ใครสักคนได้กล่าวไว้นี่แหละ อาจจะเป็นคนรู้จักมาแกล้งผมก็ได้ เรื่องนี้ต้องขยาย เอาไว้ให้พวกเพื่อนๆช่วยกันสืบ ผมวางโทรศัพท์ลง กำลังคิดว่าว่าผมลืมอะไรไปรึเปล่านะ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเลยคิดว่าไปอาบน้ำดีกว่า จะได้มานอนอ่านแนวข้อสอบต่ออีกสักหน่อยจะได้รีบนอน พรุ่งนี้จะตื่นสายไม่ได้ เดี๋ยวจะโดนไอ้โหดมันดีดเหม่งผมอีก
การสอบผ่านไปด้วยดีครับ ต้องบอกว่าดีมากกกก ไม่น่าเชื่อว่าแนวข้อสอบที่ไอ้ธีมมันเอามาให้ผมอ่านจะช่วยผมได้มาก รู้สึกทำข้อสอบได้อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ส่วนไอ้พวกเพื่อนผมก็มีบ่นบ้าง สอบเสร็จต่างคนก็ต้องแยกย้ายกันไป ไม่ได้อยู่กินข้าวด้วยกันเพราะมีงานกันต่อกันแทบทุกคน ยีนมันมีละครต้องอยู่ในกองถ่ายแทบทุกวัน มันมาซ้อมเดินแบบให้คุณเมได้แค่วันเสาร์อาทิตย์ ไอ้บูมก็ต้องไปซ้อมครับ นักกีฬาอย่างมันต้องซ้อมตลอดอยู่แล้ว ไอ้เกลือกับไอ้จอมมีสอบตอนบ่ายอีกตัว มันลงเพิ่มวิชาเกี่ยวกับการถ่ายภาพ ก็เหลือ ผม มีน ไอ้บิว สามคนที่ว่าง เลยตกลงว่าจะไปบ้านไอ้บิวกัน มันจะทำของอร่อยๆให้กิน ผมโทรบอกไอ้โหดว่าจะไปบ้านบิว มันบอกให้รอครึ่งชั่วโมงจะมารับ เมื่อเช้ามันก็มาส่ง ก่อนลงจากรถมันถ่ายรูปผมเอาไว้คอยรายงานแม่มัน ดูเอาเถอะครับ นี่ถ้าผมปวดขี้มันจะตามไปถ่ายด้วยไหม
“นาว ให้พี่ธีมเขาแวะห้างให้ก่อนได้ไหม จะซื้อของสด” บิวมันถามผม ผมว่าพักนี้หน้าตามันดูเศร้าๆยังไงไม่รู้
“ได้สิ ฉันสั่งอะไรคนรับใช้ฉันก็ต้องทำตาม” ผมตอบ ก็มันอยากคิดค่าจ้างผม ผมต้องใช้ให้คุ้ม
“สรุปพี่เขาต้องมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้แกแทนพี่ชัชเลยเหรอนาว” ไอ้มีนถามบ้าง
“อืม พี่ชัชอายุมากแล้ว คุณเมให้ทำเรื่องงานเอกสาร พวกสัญญางาน ค่าตัว ภาษีอะไรพวกนี้แทน”
“ก็ดีนะ งานแกเยอะ ต้องให้พี่ธีมมาดูแลแทนพี่ชัชก็ดีแล้ว” ไอ้มีนมันว่างี้ครับ
“ดีตรงไหน อย่างกับเป็นนักโทษ” ผมบ่น
“ก็ดีตรง ฉันจะได้เจอพี่ธีมบ่อยๆไง อิอิอิ” มันเริ่มเพ้อเจ้ออีกแล้วครับ
“พี่เขาดูใส่ใจแกออก” ไอ้บิวออกความเห็นบ้างครับ
“แกเรียกใส่ใจ ฉันเรียกว่า จับผิด” ผมว่ามันจับผิดผมทุกเม็ดครับ
“เออ เมื่อวานใครกันน้าไปคอมเมนท์ดอกพุดซ้อนของแกไอ้นาว” ไอ้มีนทำหน้าตาล้อเลียน
“เฮ้ยยย นึกออกแล้วว่าลืมอะไร” ผมตะโกนขึ้นมาจนไอ้สองคนนั่นตกใจ
“อะไรของแก ตกใจหมด แล้วลืมอะไร” ไอ้มีนถาม
“ฉันว่าจะตอบเมนท์พี่นภเขา มัวแต่ไปเป็นโคนาวสืบเรื่องคนๆหนึ่งอยู่ ลืมเลย เซ็ง” ผมเพิ่งนึกขึ้นได้จริงๆ รีบหยิบไอโฟนขึ้นมาเปิดไอจีดู คอมเมนท์พี่นภยังอยู่ ไม่ได้ลบเหมือนภาพมะนาว
“แกเป็นแฟนพี่นภเขาแล้วเหรอ” ไอ้บิวถาม
“บ้าดิ ยังเว้ย แต่อนาคตไม่แน่ คึคึ”
“พี่ธีมมาแล้ว” มีนชี้ไปที่ไอ้โหด พวกมันยกมือไหว้ไอ้โหด มันก็รับไหว้
“เดี๋ยวไปห้างXXก่อนนะ บิวมันจะไปซื้อของสด ถ้าพี่มีธุระไปส่งก็พอ เดี๋ยวนาวไปต่อกับเพื่อนเอง”ต่อหน้าเพื่อนก็ให้เกียรติมันนิดหนึ่งครับ ใช้น้ำเสียงดีๆพูดกับมัน
“ว่าง” มันตอบสั้นๆ ผมเลยไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ย้ายร่างไปรวมกันในรถของมัน มันขับพามาถึงห้าง แล้วให้พวกผมเข้าไปกันก่อน เพราะมันจะดูดบุหรี่ อยู่บ้านมันไม่ดูดหรอกครับ คงกลัวคุณเม ผมกับไอ้มีนเดินตามไอ้บิวไป มันหยิบของที่ต้องการใส่รถ
“เลือกของสดโคตรเก่ง เอวนิดเดียว ตัวก็บาง แขนก็เล็ก ฉันละอายใจวะที่เกิดมาไม่น่าทะนุถนอมเท่ามัน” ไอ้มีนกระซิบผม
“เออ แกไปเอาดีทางทอมไหมมีน” ผมกระซิบตอบมัน มันค้อนผมยกใหญ่
“ซื้อไปทำไมเยอะแยะวะบิว” มีนถาม
“ซื้อติดบ้านเอาไว้เลยไง”
“แอะ ซื้อตุนไปทำให้ใครกิน พูดดดด” ผมแซว มันทำหน้าตื่น แหมวุ้ย มันมีพิรุธจริงๆ
“ให้แด๊ดไง” มันตอบ ก้มหน้าเข็นรถงุดๆ โคนาวคุงต้องทำงานอีกซะแล้ว
“พี่เข็นให้ไหม” เสียงไอ้โหดครับ มันเดินมาแย่งรถเข็นจากไอ้บิว ไอ้บิวส่งยิ้มให้มัน ยิ้มโคตรหวานเลย
“ขอบคุณครับพี่ธีม” มันตอบ เอ๊ะๆ ทำไมไอ้บิวดูอายๆอย่างกับสาวแรกรุ่นโดนหนุ่มจีบ
“คิดเหมือนฉันไหมบีหนึ่ง” ไอ้มีนกระซิบถาม
“คิดเหมือนกันว่ะบีสอง” ผมกระซิบตอบ
“เสร็จแล้ว ไปจ่ายเงินก่อน” ไอ้บิวบอก
“เดี๋ยวพี่จ่ายเอง” บร๊ะๆๆๆ อาเสี่ยโหดกระเป๋าหนักเสียด้วย ผมขอย้อนกลับไปเหมาของใส่รถเข็นให้ก่อนได้ปะวะ มันจะได้จ่ายจนกระเป๋าฉีก
“ไม่เป็นไรครับพี่ธีม บิวซื้อของเข้าบ้านด้วย เดี๋ยวบิวจ่ายเอง”
“ไม่เป็นไร ใช้เงินค่าตัวนาวจากอีเวนท์วันก่อน เลี้ยงเพื่อนแค่นี้ ชิลเนอะ ใช่ไหมนาว” ไอ้โหดมันหันมาถามผม เหยดดดดดเข้ ไอ้พี่ธีมมมม เล่นมุขนี้เหรอ แต่อุ้ย.. ไอ้บิวหันมามองผมพอดี ต้องรีบยิ้มกว้างให้เพื่อน
“สบายมาก จัดไป” ผมตอบ เอาจริงๆเพื่อเพื่อนแค่นี้สบายมาก แต่ที่อยากด่าคือไอ้คนที่มันทำตัวเป็นป๋า แต่เจือกไม่ออกสักบาทเนี่ยครับ ไอ้หน้าด้านนนน
“ขอบใจนะนาว” ไอ้บิวหันมายิ้มหวานให้ผม เออ ไม่เป็นไรเลย แต่..ฉันขอใส่ถุงกลับบ้านด้วยละกันแก
จ่ายค่าของสดเสร็จ ไอ้หน้าด้านธีมก็ขับรถพาพวกเรามาถึงบ้านไอ้บิวครับ บ้านมันเป็นบ้านชั้นเดียวสไตล์วิคทอเรีย สวยดีผมชอบ มันอยู่คนเดียวครับ พ่อมันเพิ่งย้ายไปอยู่ห้องชุดสุดหรูใจกลางเมือง รู้มาจากไอ้บูมว่าพ่อมันกำลังจะแต่งงานใหม่ พวกผมช่วยกันขนของที่ซื้อมาเข้าไปไว้ในครัว ครัวของมันนี่เวอร์วังอลังการมากครับ ไม่ได้ใหญ่โต แต่มันฟูลออฟชั่นสุดๆ มีอุปกรณ์ครัวที่ทำทั้งของคาวของหวานทุกอย่างครบครัน มันบอกให้พวกผมไปนั่งรอที่ห้องรับแขก รอกินอย่างเดียวครับ ผมอาสาจะช่วย แต่มันรีบบอกว่าอยากกินเร็วๆและอร่อย ผมควรอยู่ไกลๆครัวมัน หนอยยย ผมทำไข่ต้มยางมะตูมเก่งนะไม่อยากจะคุย ยังไม่ทันจะเดินออกจาห้กองครัวแสนรักของไอ้บิว โทรศัพท์ของมันก็มีสายเข้า มันรีบกดตัดสาย ผมเลยเดินออกจากห้องครัวไป คิดว่ามันคงไม่สะดวกจะรับสายนี้ต่อหน้าคนอื่น มั่นใจแล้วแหละครับว่ามันต้องมีใคร แต่ถ้ามันยังไม่พร้อมให้เพื่อนรู้ ผมก็ไม่อยากเจือกหรอกครับ แม้ใจจะใฝ่รู้มากมายก็ตาม
ผมเดินออกมาก็เห็นไอ้มีนมันชวนไอ้ขาโหดคุยจ้อเลย พออยู่กับสาวๆละอ่อนโยนเชียวนะแก ไอ้มีนชวนผมมานั่งข้างๆมัน มันหยิบกล่องเกมเศรษฐีขึ้นมา จัดแจงกางแผ่นกระดานเกมออก
“แกเอาตัวสีอะไร” มีนถามผม
“ทำไมไม่เล่นในโทรศัพท์วะ” ผมถามมันบ้าง
“เฮ้ย มันไม่คลาสสิก ต้องเล่นแบบทอยเอง ตกลงจะเอาสีอะไร พี่ธีมเอาสีอะไรคะ”
“เอาสีแดง”ผมบอกมัน
“พี่เอาสีดำก็ได้ครับ”
“งั้นมีนเอาสีขาว มาเล่นกัน”
“เน็ทมาเบิ้ลลลลลลลลล” ผมเลียนเสียงแบบเกมเศรษฐีในไลน์ แอบเห็นไอ้โหดมันยิ้มด้วย
“ยินดีต้อนรับค่ะ เริ่มเกมส์ มาดูกันว่าใครจะได้เล่นก่อน” ไอ้มีนเอาบ้างครับ เอาซะเหมือนเป๊ะเชียว ก๊ากกก
“คุณได้เล่นเป็นคนแรกค่ะ” ผมทำเสียงดัดจริตพูดแล้วชี้ไปที่ไอ้โหด มันทอยเต๋า แล้วเดิน เราเล่นกันไปเรื่อยๆ
“ขี้โกงอะ” ผมโวยวายเมื่อเดินไปตกเมืองของไอ้ธีมตลอดเลย จ่ายเงินค่าผ่านทางมันจนจะหมดตูดแล้วเนี่ย
“แกพาลมากไอ้นาว ทอยเองตกเองปะวะ” ไอ้มีนว่าผม
“เล่นคุณไสยชัวร์” ผมยังบ่นต่อ
“สร้างแลนด์มาร์ค” ไอ้โหดมันพูดขึ้นมาบ้าง ผมกับไอ้มีนหลุดหัวเราะเพราะหน้ามันไม่ให้ทำเสียงดัดจริตแบบนั้นเลยจริงๆ
“โอ้ย พี่ธีมฮาอะ มีนไม่คิดเลยนะว่าจะตลกมุ้งมิ้งได้” ไอ้มีนยังขำไม่หยุด ผมว่าควรใช้คำว่าติ๊งต๊องมากกว่ามุ้งมิ้งนะ
“ไม่นะ ฮือๆเมืองถูกยึดไปแล้ว” ผมกรีดร้อง อยากจะบ้า ตกเมืองมันอีกแล้ว หมดตูด ล้มละลาย เลิกเล่น!
“กระจอกว่ะ” มันยักไหล่บอกผม
“อ่อนให้หรอก เลิกๆไม่เห็นจะสนุก” แพ้เป็นพระ ชนะเป็นฟายเว้ย
“เสร็จแล้ว มาช่วยยกหน่อย” เสียงไอ้บิวตะโกนมาครับ
เย้ๆ ผมหิวตั้งแต่ตอนเล่นเกมแล้ว กลิ่นหอมๆมันลอยมายั่วตลอด ผมเห็นอาหารที่ไอ้บิวทำแต่ละอย่างยิ่งรู้สึกทึ่งกับความสามารถของเพื่อนคนนี้ รสชาติไม่ต้องพูดถึง เคยกินฝีมือมันหลายครั้งไม่เคยผิดหวังสักครั้ง เดี๋ยวนี้พัฒนาทั้งการตกแต่งจาน ทั้งการประยุกต์อาหารไทยกับอาหารฝรั่งเศสเข้าด้วยกัน มันลงตัวมาก นี่มันเทียบรสมือกับเชฟดังๆตามโรงแรมหรูๆได้เลยนะครับ ถ้ามันมีแฟน แฟนคงทั้งรักทั้งหลงแน่ๆเลย
“สุดยอดอะแก ยอมน้ำหนักขึ้นเลย” มีนมันทำหน้าพริ้มทุกครั้งที่ตักอาหารเข้าปาก เชื่อแล้วครับว่ามันอร่อยจริง
“น้ำหนักแกเคยลงด้วยเหรอวะ” ผมถาม
“ปากแกนี่นะ ยัดเนื้อแกะเข้าปากไปเลย” ไอ้มีนรีบจิ้มเนื้อแกะป้อนใส่ปากผมเลย
“เราเอาใส่กล่องให้เอากลับบ้านกันด้วย” บิวมันจัดใส่กล่องให้เอากลับไปกินต่อได้อีก น่ารักจริงๆ ส่วนไอ้โหดนี่นั่งกินเงียบเชียวนะ อร่อยฝีมือเพื่อนฉันอะดิท่า
“พี่ไปเติมน้ำก่อน ใครจะเอาน้ำบ้าง” ไอ้โหดมันถามพวกผม
“บิวลืมหยิบน้ำมาให้เลย เดี๋ยวไปเอาให้ครับ”
“ไม่เป็นไร บิวกินไปเถอะ พี่ไปเอาเอง” มันบอกแล้วเดินเข้าไปในครัว
“บิว โทรศัพท์มีสายเข้าครับ” ไอ้โหดมันชะโงกหน้าออกมาบอก ผมไม่เห็นได้ยินเสียงโทรศัพท์เลย ไอ้บิวรีบลุกพรวดเดินเข้าไปในครัวอย่างรับร้อน สักพักไอ้โหดเดินออกมา วางเหยือกน้ำเย็นลงที่โต๊ะ
“วันนี้นาวต้องไปซ้อมเดินแบบรึเปล่า” ผมถามมัน
“ไม่ต้อง พี่บอกแม่ให้แล้วว่าขอไปพรุ่งนี้”
“เออจริงด้วย พี่ธีม มีนรู้มาว่าจะมีเจ้าชายจากประเทศบัณตรามาร่วมงานนี้ด้วยใช่ไหมคะ”
“ประเทศอะไรวะ ไม่เคยได้ยินเลย” ผมหันไปถามเพื่อน ไม่เคยได้ยินจริงๆครับ
“ปกติเขาเป็นประเทศปิดเพราะมีปัญหาเรื่องการเมืองภายในประเทศ ตอนนี้เปลี่ยนการปกครองแล้ว กษัตริย์องค์ปัจจุบันเตรียมจะสละราชบัลลังก์ให้พระโอรส แก เขาว่าพระโอรสหล่อมากด้วยนะ แล้วประเทศเขาก็สวยมากด้วย เป็นเกาะเล็กๆแต่ทรัพยากรทางธรรมชาติสมบูรณ์มาก”
“ทำไมแกรู้ละเอียดจัง” ผมถามไอ้มีน
“ก็ฉันคือมีนผู้รอบรู้” มันยืดอกภูมิใจในการสอดรู้ เอ้ย รอบรู้ของมัน
“ใช่ครับ มาร่วมงานนี้ด้วย แม่ของเจ้าชายเป็นเพื่อนสนิทแม่พี่เอง”ไอ้โหดบอกกับไอ้มีน นี่คุณเมรู้จักกับเหล่าราชวงศ์ประเทศชื่อแปลกๆนี่เชียวเหรอวะ
“เขาเรียกพระสหาย เสร่ออะ” ผมค่อนขอดไอ้พี่โหด
“ใครจะลิเกเก่งเหมือนนาวละ” มันย้อน อย่าแปลกใจครับ ต่อหน้าเพื่อน ผมและมันยังพอมีมารยาทไม่ตวาดใส่กันพร่ำเพื่อครับ ไอ้บิวเดินออกมาแล้ว หน้าตามันเครียดๆพิกล ผมกำลังจะเอ่ยถามมัน แต่ไอ้โหดมันแทรกขึ้นมาก่อน
“พี่ว่าเดี๋ยวเรากลับกันเถอะ มากวนน้องบิวนานแล้ว” ผมมองหน้าไอ้โหด รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
“งั้นช่วยบิวล้างจานก่อน” ผมบอก
“ไม่เป็นไรๆ กลับกันได้เลย เดี๋ยวเราจัดการเอง อย่าลืมเอาสเต็กกลับไปด้วยนะ” ไอ้บิวบอก
แปลกมาก ถ้าปกติแล้วผมไม่ได้กลับกันง่ายๆหรอก ก็ไอ้บิวเป็นคนขี้เหงา ถ้าลองได้มาบ้านมัน ยากที่พวกผมจะได้กลับ มันจะหาโน้นหานี้มาให้ทำเพื่ออยู่กับมันนานๆ ผมว่ามันต้องมีอะไรระหว่างไอ้โหดกับไอ้บิวแน่ๆ เมื่อกี้ไม่เห็นได้ยินเสียงโทรศัพท์ แล้วก่อนไอ้โหดจะเดินออกมามันได้คุยอะไรกับบิวรึเปล่า แต่เอาเถอะ ความลับไม่มีในโลกครับ ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าไอ้บิวมันมีความลับอะไร จากที่ไม่อยากรู้ ตอนนี้อยากรู้มากแล้วครับ
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
