Η χώρα των Άκηδων και των Πολάκηδων…

Του Κώστα Στούπα 

Η άνετη επικράτηση στην πρώτη θέση της άλλοτε δεξιάς χειρός του Άκη Τσοχατζόπουλου στις εκλογές για την ανάδειξη της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί έκπληξη για όσους παρατηρούν τις πολιτικές εξελίξεις και παρακολουθούν από το 2010 και μετά την πολιτική μετάσταση του βαθέος κομματικού κράτους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ που συγκυβερνούν μετά το 2015.

Έχει σημασία ο συμβολισμός. Στην πολιτική γραμματεία του "νέου" που αντιμάχεται το "παλιό" πλειοψήφησε ο στενός συνεργάτης της πλέον διεφθαρμένης και βλακώδους εκδοχής του παλιού. 

Πλέον διεφθαρμένης εκδοχής γιατί το σκάνδαλο του Άκη Τσοχατζόπουλου ενδεχομένως είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο πολιτικής διαφθοράς στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Πλέον βλακώδους από τον τρόπο που αποκαλύφθηκε και πιάστηκε το άλλοτε "πουλέν" του ελληνικού σοσιαλισμού που λίγο έλειψε να γίνει και πρωθυπουργός.  Σκορπούσε το χρήμα επιδεικτικά και αλαζονικά σαν πρωτάρης ληστής μετά από πετυχημένη "μπούκα"...

Το πρόβλημα για το μέλλον αυτής της χώρας πρωτίστως και δευτερευόντως για τους φορείς της μεταπολιτευτικής αριστερής   "συγκινησιακής  πανούκλας"*, είναι πως και ο ίδιος ο  Άκης να ήταν υποψήφιος θα κέρδιζε...

Το πρόβλημα για το μέλλον αυτού του τόπου είναι πως μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων που παραμένουν ενεργοί γύρω από κομματικούς και συνδικαλιστικούς μηχανισμούς θα τον ψήφιζε (αυτόν ή οποιοδήποτε άλλον), αδιαφορώντας αν πιάστηκε με τη γίδα στο... στομάχι, αν μας επιτραπεί η παράφραση της λαϊκής ρήσης.

Μια κοινωνία που αδιαφορεί για την κλοπή, αρκεί να έχει μερίδιο από τα κλοπιμαία, χτίζει την κόλαση, πιστεύοντας πως ο καθένας μόνος θα καταφέρει να την αποφύγει. Είναι  ο εθισμός στο μερίδιο από τα κλοπιμαία που  κάνει τους Έλληνες τις τελευταίες δεκαετίες (με το ληστρικό συνταξιοδοτικό και τον παρασιτισμό) να κλέβουν τα ίδια τους παιδιά και να ισχυρίζονται πως με το χαρτζιλίκι που τους εξασφαλίζουν από τις συντάξεις τα στηρίζουν. 

Δεν είναι παράδοξη η πρωτιά της δεξιάς χειρός του "παλιού" που λεηλάτησε και χρεοκόπησε τη χώρα στο "νέο" που κάνει τα ίδια κραυγάζοντας πως θα τιμωρήσει το " παλιό".

Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία του 2010 είναι κυρίως η μετάσταση του κρατικοδίαιτου συνδικαλιστικού και κομματικού στρατού του ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ.  

Όταν η χώρα έσκασε στα χέρια της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου φάνηκε ότι αποδέχτηκαν πως πρέπει να αλλάξουν κάποια από τα κακώς κείμενα προκειμένου η χώρα να βγει από την κατάσταση χρεοκοπίας. 

Όμως ο κρατικοδίαιτος κομματικός και συνδικαλιστικός μηχανισμός αντέδρασε σφόδρα στην περιστολή των παρασιτικών προνομίων και με τη μετάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να παρατείνει τη νομή των έστω κουτσουρεμένων προνομίων.

Επί Ανδρέα, Σημίτη, Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου υποτίθεται πως τις ΔΕΚΟ τις διοικούσαν οι εκάστοτε διοικήσεις που διόριζαν οι κυβερνήσεις. Σπάνια συνέβαινε αυτό. Ο κανόνας ήταν οι διοικήσεις να είναι διακοσμητικές και οι οργανισμοί να παραδιοικούνται με το αζημίωτο από τα συνδικάτα. Όποτε πιάστηκαν να κλέβουν (όπως στην περίπτωση της ΔΕΗ) η δικαιοσύνη αποδείχτηκε μεγαλόκαρδη απέναντί τους. Ο δε επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης που στοιχειοθέτησε την υπόθεση αντικαταστάθηκε.

Αυτό που άλλαξε με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η απευθείας ανάθεση της διοίκησης στους συνδικαλιστές και ο... έλεγχος των ελεγκτών της διαφθοράς.

Μοιραία όσες εταιρείες δεν πρόλαβαν να ιδιωτικοποιηθούν και να αποκτήσουν επαγγελματικό management, βρίσκονται οι περισσότερες στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

Οι υπόλοιπες θα ακολουθήσουν γιατί οι τράπεζες έχουν δώσει τα λεφτά σ’ αυτές που είναι με το ένα πόδι στον τάφο και δεν τους περισσεύουν  για τις άλλες. 

Η  Ελλάδα μετά τη χρεοκοπία του 2010 έχασε την ευκαιρία να αλλάξει και να αποφύγει μια ηχηρή και ολοσχερή κατάρρευση τύπου Αργεντινής το 2000.

Η κατάρρευση αυτή δεν έγινε το 2010 γιατί οι Ευρωπαίοι κυρίως, με τις παροτρύνσεις των ΗΠΑ, για τους δικούς λόγους (επειδή ήταν φρέσκια η μνήμη του κραχ που προκάλεσε η χρεοκοπία της Lehman Brothers) αγόρασαν το χρέος της Ελλάδας και της εξασφάλισαν να πέσει στα μαλακά. Την υποχρέωσαν να εφαρμόσει τρία μνημόνια των οποίων την προσαρμογή και εφαρμογή όμως ανέλαβαν οι κυβερνήσεις του Κρατικοδίαιτου Συνδικαλιστικού και Κομματικού Παρακράτους. 

Επί της ουσίας ελάχιστες  από τις στρεβλώσεις που οδήγησαν στην ελληνική χρεοκοπία του 2010 έχουν διορθωθεί. Το δημοσιονομικό πλεόνασμα και το πλεόνασμα του ισοζυγίου πληρωμών δεν οφείλονται στην οικονομική ανάκαμψη, τις εξαγωγές ή την προσέλκυση επενδύσεων αλλά σε συγκυριακά φαινόμενα όπως η πτώση της τιμής του πετρελαίου μεταξύ 2015-17 και η αύξηση της ζήτησης στην ΕΕ λόγω του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.

Το δημοσιονομικό πλεόνασμα θα ήταν ανύπαρκτο αν το δημόσιο δεν έκανε στάση πληρωμών στους προμηθευτές, στις δημόσιες επενδύσεις  και δεν είχε 180.000 συντάξεις στην αναμονή. 

Μόλις το διεθνές κλίμα επιδεινωθεί, κάτι που παρατηρείται ήδη, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει εκ νέου με χειρότερους όρους απ’ ό,τι το 2010.

Οι όροι της επόμενης χρεοκοπίας θα είναι χειρότεροι γιατί τα νοικοκυριά έχουν κάψει ήδη μεγάλο μέρος του "λίπους" που είχαν από τις καλές εποχές, οι τράπεζες είναι ήδη διαλυμένες και η κοινωνία έχει καταστεί ήδη ευέξαπτη και εριστική. Το χειρότερο που συνέβη τα τελευταία χρόνια είναι πως η εικόνα όσων παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ελλάδα είναι ότι η χώρα δεν μπορεί να αλλάξει και ως εκ τούτου είναι επικίνδυνος επενδυτικός προορισμός. 

Μην σας ξενίζει λοιπόν η πρωτιά της δεξιάς χειρός του Άκη και ο ίδιος δεν αποκλείεται να σάρωνε αν κατέβαινε ξανά υποψήφιος.

*Η συγκινησιακή πανούκλα είναι μια έννοια που εισήγαγε ο Βίλχελμ Ράιχ (1949) και οδηγείται από μια έλλειψη ανοχής στην αυθόρμητη ζωή, στα συναισθήματα και στην ευχαρίστηση. 

Η μανία για καταστροφή που χρησιμεύει ως μια συναισθηματική άμυνα για το συγκεκριμένο άτομο, είναι η ουσία της συγκινησιακής πανούκλας.

Όταν η παράλογη αδιαλλαξία και καταστροφικότητα ενός ατόμου υποκινεί τους άλλους να δρουν καταστροφικά, γνωρίζουμε με σιγουριά ότι έχουμε να κάνουμε με τη συγκινησιακή πανούκλα.
Βλέπε: 
Χαρακτήρας και "συγκινησιακή πανούκλα"…

Μετά τη διάψευση και πτώση των αριστερών ουτοπιών οι φορείς των ιδεών αυτών επιδίδονται σε ένα μηδενιστικό κυνισμό, έχοντας ξεπεράσει όλες τις ηθικές αναστολές που έχει προικίσει η εξέλιξη τον μέσο άνθρωπο. Με τη μανία καταστροφής και το ρεσιτάλ κυνισμού προσπαθούν να ορθώσουν  συναισθηματικές άμυνες στο αίσθημα προδοσίας που έχουν παγιδευτεί... Το να έχεις λιώσει τα παπούτσια στις πορείες στην αμερικανική πρεσβεία και μόλις πιάνεις την κουτάλα να γίνεσαι θαυμαστής του Τραμπ έχει κόστος...

kostas.stoupas@capital.gr