اجابت مى‌كرد و خطرِشان را، از آن‌ها دور مى‌ساخت. و در اين صورت زمان سركشى‌شان به پايان مى‌رسيد و قدرت‌شان به زودى تباه مى‌شد؛ زودتر از بريدن يك گلوبند واز هم گسيختن دانه‌هاى آن. اى حمران! اين پيش آمدهاى ناخوشايند به سبب گناهى كه مرتكب شده باشند يا كيفر گناهى كه با آن خدا را معصيت كرده باشند، نبود؛ بلكه براى دست يابى به منزلت و كرامتى بود از جانب خداوند، كه خداوند خود خواسته بود بدين وسيله بدان دست يابند.

اى حمران! مباد كه درباره آن اولياى الهى راه‌هاىِ باطل بر تو چيره شوند و تو را از راهِ حق بدر برند.

در اين حديث شريف كه به لحاظ استنادِ آن به امام محمّد باقر عليه السلام از اعتبار درخورى برخوردار است‌ [1] نكته‌هايى است كه لازم است به آنها اشاره شود:

1. ولايت و سرپرستى امامان معصوم (اهل بيت عليهم السلام) در رديفِ ولايت و سرپرستى رسول خدا صلى الله عليه و آله است.

2. اطاعت آنان به‌سان اطاعت رسول خدا صلى الله عليه و آله فرموده خداوند و يك فريضه دينى است. [2]

3. راز اطاعتِ بى‌قيد و شرط، از آن‌ها، انتساب‌شان به رسول خدا صلى الله عليه و آله نيست؛ بلكه شايستگى ذاتى و آگاهى وسيع آن‌ها از آموزه‌هاى وحى و آگاهى كامل آن‌ها

[1]. علّامه مجلسى رحمه الله استناداين حديث رامعتبر دانسته است، (مرات العقول، ج 3، ص 131).

[2]. اين نكته اشاره شده است به آيه: «يأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ أَطِيعُواْ اللَّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِى الْأَمْرِ مِنكُمْ»؛ اى مؤمنان خداى را فرمان بريد و پيامبر و صاحبان امر را» (نساء، آيه 59). در اين كه اولواالامر چه كسانى‌اند از اهل سنّت، برخى آنان را اميران و برخى خلفاى چهارگانه و بعضى علما گفته‌اند. و امّا دانشمندان شيعه با استنادِ به برهان و بنابر رواياتى كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله دارند و در اين نوشتار در ذيل بحث از «اولوُا الامْر» به پاره‌اى از آنها اشاره شده است؛ ايشان را امامان معصوم عليهم السلام از اهل بيت رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‌دانند.