درمان احتمالی جدید برای درمان اضطراب
Saeid Roustaei
با توجه به علم حال حاضر روانشناسی، می دانیم که اضطراب، ناشی از به وجود آمدن استرس های مکرر می باشد. در این گزارش به این می پردازیم که چرا استرس تاثیری متفاوتی بر روی هر فرد دارد و چه راهکارهای جدیدی برای درمان آن وجود دارد؟
بدن ما طوری طراحی شده که در شرایط مختلف با استرس کنار بیاید. مکانیسم جنگ و گریز به ما این امکان را می دهد که گاهی با عامل استرس مقابله کرده و گاهی از آن فرار کنیم. این پاسخ به استرس معمولا با رفع عامل استرس از بین می رود اما استفاده بیش از حد از آن می تواند فرد را دچار اضطراب نماید. در واقع مثل ماشینی است که اگر از آن بدون توقف کار بکشید، بلاخره سوخت تمام می کند و از کار می افتد.
اختلال اضطراب در جوامع امروزی بسیار شایع است و از هر چهار نفر یک نفر در طول زندگی اش دچار این مشکل می شود. البته میزان بروز آن از خفیف تا شدید در هر شخص متفاوت می باشد.
اخیرا محققین در پی کاهش استرس در شخص به کمک داروها می باشند. تا اینکه استرس به حدی برسد که راحت تر با مکانیزم جنگ و گریز کنترل شده و انرژی اضافه نیز صرف فعالیت های مهم دیگر بدن شود.
خوشبختانه در مغز مسیری کشف شده که به نظر می آید هدف خوبی برای داروهای کنترل کننده علائم اضطراب می باشد.
این روش یک دید کاملا جدید به مقوله اضطراب و کنترل آن می باشد و ما را به پیدا کردن راه جدیدی برای درمان آن بسیار امیدوار می کند.
برای تحقق این خواسته، محققین مطالعاتی بر روی پپتید CRH ،که به نظر می آید هورمون استرس باشد، انجام داده اند. از طرفی هورمون NPY نیز که هورمون ضد استرس می باشد نیز مورد مطالعه دقیق قرار گرفت.
هورمون NPY در واقع یک پیامرسان شیمیایی در مغز است که پیش تر نیز ارتباط آن با صرع و اشتها کشف شده است. به نظر می آید که این هورمون بر روی بخش آمیگدال مغز نیز تاثیر گذاشته و مسئولیت آن کاهش پاسخ به استرس می باشد.
دیده شده که NPY در حیوانات باعث کاهش بروز استرس و اضطراب می شود. حیوانی که سطح این هورمون در بدنش بالاتر باشد، نسبت به هم نوع معمولی خود، بیشتر به برقراری ارتباط با افراد ناشناس در گروه خود می پردازد که این امر، در حیوانات امری استرس زا تلقی می شود.
در حالی که هر بار مواجهه با NPY فقط مدت کمی اثرگذار است، تکرر استفاده از آن می تواند سطح استرس را حتی تا چند ماه پایین نگه دارد.
نتیجه آزمایشات محققین نیز همین قضیه را تائید کرد.
فعالیت در نورون های خارجی آمیگدال مغز در واقع پیام ترس یا خطر را برای ما می فرستد. هر چیزی که فعالیت آن ها را کم کند، می تواند اضطراب را کاهش دهد. سطح هورمون CRH نیز در هنگام فعالیت این نورون ها بالا می رود در حالی که NPY سعی در پایین آوردن فعالیت آن ها می کند. در واقع دقیقا همان کانال های یونی که با CRH فعال می شوند، با NPY غیر فعال می شوند.
محققین مشاهده کردند که هنگامی که سلول در مواجهه طولانی مدت با NPY باشد، تعداد این کانال های یونی کمتر شده و در نهایت تاثیر CRH نیز بر روی سلول کم می شود.
محققین در آزمایش دیگری اهمیت این کانلا های یونی را در این مقوله مورد مطالعه قرار دادند.
در این آزمایش یک shRNA مورد استفاده قرار گرفت که می توانست از ساخت این کانال ها جلوگیری کند. در این روش این shRNA توسط ویروس در خود سلول ساخته می شود و از ساخت کانال ها جلوگیری می کند.
در چند هفته پس از انجام این آزمایش دیده شد که این حیوانات به تعامل بیشتر پرداختند و اینگونه برداشت شد که اضطراب آن ها کاهش یافته. این کاهش سطح اضطراب حداقل 8 هفته به طول انجامید. در نهایت می توان اینگونه نتیجه گرفت که می توان داروهایی طراحی کرد که با اثر بر روی این کانال ها، به طور موقت سطح اضطراب فرد را کاهش دهند.