Bozkurt Yılmaz yazdı: İhsan Teyze

Sarı-lacivert atkıları ilk defa boynumuza doladığımız yıllarda anneler, teyzeler, anneanneler Fenerium rolünü en iyi şekilde oynarlardı. Lacivert atkı ucunda üç adet sarı çizgi ve sarı püsküller, enine veya dikine çubuklu sarı-lacivert atkılar en moda olanlardı. Atkılar tek başına yapılmaz, beraberindeki lacivert eldivenlerin üzerine de sarı F.B. harfleri işlenirdi. Okula, maça hep o atkılarla gidilirdi. En zor maçlardan önce annelerin, anneannelerin, babaannelerin, halaların duası istenirdi. Gerçi istemeye gerek var mıydı? Onlar, sınavlarda zihin açıklığı, hayırlı bir iş, helal süt emmiş bir kız gibi bizleri ilgilendiren tüm dualarının yanına Fenerbahçe’nin başarısını da mutlaka eklerlerdi. “Bu soğukta ne maçıymış” diye kızsalar da maça giderken, “Açıkta satılan pis şeyleri yemeyin, aman kavga olursa uzak durun” deyip kapıdan çıkarken cebimize para sıkıştıran da yine onlar olurdu.

Omuzlarına tüneyerek veya ellerinden tutarak ilk maça gittiğimiz babalar, amcalar, dayılar, dedeler bize yeşil sahayı ilk tanıtanlardı. İstanbul’dan uzak bir şehirde radyo başında, “Mikrofonlarımız İstanbul’da” denip gelen uğultudan beklenen golün geldiği anlaşıldığında o doyumsuz mutluluğu onlarla yaşardık. Radyoya doğru, “Helal olsun sana Cemil“ diye bağıran babamızı bilmeden yıllarca taklit ettik. Gol olduğunda televizyona doğru, “Helal olsun Sow” diyen halimizi düşünürsek anlarız. Cep telefonları sayesinde babalarımızla, amcalarımızla, dayılarımızla her maçtan sonra sıcağı sıcağına yaptığımız sohbetler ‘Maraton stüdyoları’ kıvamındaydı. Futbolun her anını, takımın artısını, eksisini, hakemi konuşurduk.

Hayat bu, bazılarımız maç sonunda pozisyonları babasıyla yorumladığı o uzun telefon konuşmalarını özledi. O telefon yıllardır çalmıyor. Bazılarımız annesinin ördüğü o atkıyı görünce gözleri doluyor.

Sevdikleri yanlarında olsun veya olmasın LigTV Mümtaz Amca ve İhsan Teyze’yi yakaladığından beri Fenerbahçeliler onları o ‘çok sevdikleri’ yerine koydular.

En soğuk maçta onları gördüklerinde, “Helal olsun” dediler. Abartısız gol sevinçlerine hayran oldular. Onlar hep bizim aileden birilerine benziyordu.

Mümtaz Amca bir süre önce aramızdan ayrıldı. Nurlar içinde yatsın.

Evet, 2013’ün son maçında Fenerbahçe beş atarak kazandı ama lig tarihinde daha önce 62 defa daha beş gol atmıştı. Yine atar.

Evet, Kuyt’un kesintisiz güç ünitesini kıskandıran çalışkanlığı, Mehmet’in yara bandı rolü, Egemen’in kusursuzluk doktorası, Christian’ın futbol zekası, Caner’in yıllarca hatırlanacak golü, Emenike’nin uzayan ‘gol atma görüntüleri’, Sow’un vuruş becerisi, Ersun Hoca’nın rehavet kıran formülleri, hepsi güzeldi ve özeldi.

Ancak maçın sonunda İhsan Teyze’nin Volkan Demirel’i görüp şaşkınlık ve mutluluk ile sarılışı, Sow’un elini öpüp başına koyması sonrası gözlerinin içinin gülmesi saydığımız tüm futbol güzelliklerini geride bıraktırabilecek sımsıcak bir jestti ve buram buram samimiyet kokuyordu.

Bu göz yaşartan jestin planlanmış olmadığını, İhsan Teyze’nin maça geldiğinin fark edilmesiyle büyük bir hız ve özenle organize edildiğini de belirtmekte fayda var.

Fenerbahçe’nin, “Biz bir aileyiz” düşüncesine konan bu kocaman tuğla için, onlarca projenin arkasında isimlerini ön plana çıkarmadan yer alan Fenerbahçe kurumsal iletişim ekibine en içten tebrik ve teşekkürlerimizi gönderelim. Kimi profesyoneller övgüleri isimsiz kahraman olarak alırken kimileri de UEFA’ya tercüme mektup yollayıp, sonrasında plaket alıyorlar. Kalite kişisel olduğu kadar kurumsal bir mirastır.

Fenerbahçeliler, “Biz bu işi buradan bırakmayız” diyerek geçirecekleri devre arası tatiline girdiler. Sezon sonunda ligin ikincisi mi doğrudan Şampiyonlar Ligi’ne gidecek birincisi mi, onu zaman gösterecek.

2014’ün mutlulukla hatırlanacak bir yıl olması dileğiyle.