Bijna twee jaar woon ik nu in het grensgebied van het leven. Het is een grillige plek waarvan het landschap telkens verandert. Elke dag oefen ik hier mijn veerkracht en oplossingsvermogen: dat gaat verbazingwekkend goed eigenlijk, want als je goed kijkt, is het ook een vreedzaam en kleurrijk gebied. Het is zodanig gelegen dat ik rijkelijk zicht heb op daar waar ik vandaan kwam. Toch is het geen uitnodigende plek. Sterker nog: deze plek schrikt mensen juist af. Ik begrijp dat wel. Hoewel ik ondertussen ook van mijn rust geniet, blijft er toch iets aan me knagen: hoe kan ik mijn hand uitreiken om te laten zien dat het hier veilig is? Oké, verwachtingen kun je sowieso beter loslaten en het landschap laat niet met zich sollen. Moeten we dit niet gewoon accepteren? Met een open blik kijken naar wat er op je afkomt…volgens mij zul je alleen dán zien dat er juist hier het perfecte klimaat heerst voor verbondenheid en groei.
 
Mijn naam is Anna-Eva, ik ben jong, heb kanker en word niet meer beter. Ik deal hiermee. Mijn ziekte verandert iets wezenlijks in het contact met mijn omgeving. Sommige contacten verdiepen, andere drogen op. Het is zoeken, aan beide kanten, naar of/hoe we verder kunnen met het contact dat er voorheen was. Hoe gaan beide partijen met hun verwachtingen om? Mijn voelsprieten hoeven niet aan te staan om te zien dat mensen (on)bewust voorzichtiger naar mij toe geworden zijn. Ik raak in mensen vaak angsten aan waar ze niet voor niets afstand van bewaren. Voor mij is het niet gemakkelijk om de ander op zijn gemak te stellen: kan ik dat überhaupt? Heb ik er wel zin in? Als er aan mij wordt gevraagd hoe het gaat, wil diegene dan wel echt weten wat er in mij omgaat? Met elkaar blijven omgaan in een moeilijke tijd lijkt soms meer op een ingewikkeld dansje dat op de tenen wordt gedaan. Mij treft onbeholpenheid en spreken vanuit je hart duizend keer meer dan de mooiste voorgedrukte wijsheid.
 
Hoe deel je heftig emotionele momenten? Hoe kunnen we elkaar begrijpen, als de een bang is voor de dood en de ander niet? Waarom is het zo lastig om elkaars behoeftes te verstaan of ze uit te spreken? Dit zijn wezenlijke vragen waar ik regelmatig tegenaan loop, omdat er voor mij een vergrootglas op ligt. Kun jij handvatten gebruiken om met dit soort situaties om te gaan? Ben je bereid om iets van je ervaringen met deze onderwerpen met mij te delen? Zo ja, dan hoop ik dat je even de tijd hebt.