Οι περιπέτειες του Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα

Στην ευκαιρία που έχασε η χώρα για να συζητήσει δημιουργικά τις προκλήσεις που είχε αναφέρεται πρωτίστως το νέο βιβλίο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου με τίτλο «Οι περιπέτειες του Φιλελευθερισμού στην Ελλάδα», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο το οποίο προλογίζει ο Πάσχος Μανδραβέλης: 

Εμεινα έκπληκτος όμως διαπιστώνοντας πως η απλή λογική και η λειτουργία των κανόνων βρισκόντουσαν πολύ μακριά από την εφαρμογή τους πάνω στην ελληνική αγορά. Αρνούμενος να επιδοτήσω την αλευροβιομηχανία για να πέσουν οι τιμές της φρατζόλας του ψωμιού (!) συνάντησα την αντίδραση όχι μοναχά μερίδας της κυβέρνησης αλλά και της ηγεσίας της Αριστεράς! Ιστορικοί ηγέτες του κομμουνιστικού ή και ανανεωτικού μαρξιστικού χώρου είχαν την πεποίθηση πως εξασφάλιζαν φτηνό ψωμί για τις μάζες ενισχύοντας οικονομικά τους... αλευροβιομήχανους!!

"Μα, οι επιδοτήσεις δεν προέρχονται από την φορολογία που και πάλι οι πολίτες υφίστανται;" υπήρξε η αφελής μου αντίδραση. "Ναι, αλλά αυτό δεν φαίνεται" ήταν η "προοδευτική" απάντηση. "Και η σώρευση των χρεών; Τα δημοσιονομικά προβλήματα που δημιουργούνται;" Σε αυτό δεν υπήρξε απάντηση. Ο έμφυτος κρατισμός που κυριαρχούσε στον δικό μου πολιτικό χώρο πέρναγε το μήνυμα πως το κράτος - πατερούλης οφείλει να φαίνεται πως χειρίζεται και λύνει όλα τα προβλήματα. Είναι λοιπόν αναγκαία η επιδότηση, ώστε "εμείς", δηλαδή το κράτος, να εξασφαλίζουμε το φτηνό ψωμί. Κι όλα αυτά για ένα τύπο μόνο φρατζόλας που δεν ήσαν πλέον τόσοι πολλοί όσοι το προτιμούσαν.


..."Μα είναι δυνατόν να υποστηρίζεις θεωρίες που δεν τις έχει ακούσει ποτέ ο Καραμανλής;" με αποστόμωσε ένα στενό πρόσωπο του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, στη διάρκεια φορτισμένης συζήτησης για τις πολιτικές που θα έπρεπε να ακολουθούνται. "Μα είναι όλοι σχεδόν οι υποστηρικτές τους Νομπελίστες" ψέλλισα χωρίς ελπίδα βέβαια να εισακουσθώ. Αρχισα σιγά - σιγά να συνειδητοποιώ πως το πρόβλημα δεν ήταν ο  νεοφιλελευθερισμός αλλά εγώ που τον υποστήριζα. Φαινόμουνα εγώ σαν επικίνδυνος αν οι ιδέες αυτές ρίζωναν και τις αγκάλιαζε η παράταξη. Ηταν προτιμότερο να κινούμεθα στο κενό, δίχως πολιτική ραχοκοκαλιά, παρά να υιοθετήσουμε απόψεις που, κατά κάποιους, εγώ είχα λανσάρει.


...Εκεί που πραγματικά έμεινα άφωνος ήταν στην αντίδραση των εμπόρων όταν αποφάσισα να απελευθερώσω εντελώς το ωράριο. "Πότε θα ξεκουραζόμαστε;" μου έλεγαν. "Και πως θα προσλαμβάνουμε νέο προσωπικό αφού δεν θα υπάρχουν παραπάνω δουλειές;". Τους αντέτεινα: "Μα, αν δεν θα υπάρχει δουλειά, δεν θα είσαστε  υποχρωμένοι να ανοίγετε". "Θα μας παίρνουν τότε οι άλλοι την πελατεία!". "Μα ποιά πελατεία θα σας παίρνουν αφού λέτε πως δεν θα υπάρχει δουλειά..." Δεν έβγαινε άκρη. Το μόνο που προέκυπτε ήταν πως οι έμποροι ήθελαν να λειτουργούν σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Στον ιδιωτικό όμως τομέα. Ιδιώτες που τους έδινες την ευκαιρία να δουλέψουν ελεύθερα για περισσότερες ώρες –και να κερδίζουν προφανώς παραπάνω χρήματα, και να το αρνούνται, δεν είχα φαντασθεί πως θα υπήρχαν.


...Εφυγα από το Υπουργείο πριν προλάβω να προχωρήσω τα σχετικά με το ωράριο. Στην κυβέρνηση του νεώτερου Καραμανλή αργότερα, με Υπουργό τον Παναγιωτόπουλο, προσπάθησα να τον κάνω να καταλάβει πως ήταν για το συμφέρον του τόπου να κάνει γενναία απελευθέρωση κι’ όχι κάποια δειλή επέκταση του ωραρίου των Σούπερμάρκετ. "Αφού ξεσηκώθηκαν ήδη εναντίον σου, κάντο σωστά και ολοκληρωμένα. Στο μέλλον θα στο αναγνωρίζουν!". Δυστυχώς, ο Παναγιωτόπουλος το άφησε κι’ αυτό για αργότερα. "Αργότερα" βέβαια δεν υπήρξε... 


Αποκαλυπτική ήταν η στάση των εργαζομένων στα χρεωκοπημένα πλέον μεταλλεία του Σκαλιστήρη στην Εύβοια.  Ζητούσαν ενίσχυση 1,5 δισ. δραχμών τότε για να λειτουργήσει, όπως έλεγαν, με κερδοφορία. Τους πρότεινα να πάρουν απολυόμενοι τις αποζημιώσεις τους (6 δισ. περίπου) και να τους παραχωρήσουμε και την επιχείρηση δική τους, να την λειτουργήσουν μόνοι τους. Η απάντηση ήταν αποστομωτική: "Να ρισκάρουμε δηλαδή τα δικά μας χρήματα;"!!