+ 1 γιατί παρ' όλα αυτά ο Τάσος (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλος του δίνει χαμηλότερη βαθμολογία από τον «Άνθρωπο από ατσάλι», πέραν του ότι ο γράφων είναι γνωστός για την ανισορροπία του.
STAR TREK, INTO DARKNESS
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7 / 10
1.Δε νομίζω πως υπάρχει κάποιος σοβαρός λάτρης του σινεμά (κι όταν λέω σοβαρός λάτρης του σινεμά εννοείται ότι δεν αναφέρομαι στους φεστιβαλομπαχαλάκηδες της ταζμανικής πρωτοπορίας) που να αμφισβητεί πλέον ότι ο Τζ. Τζ. Έιμπραμς, is the man. Κάτι σαν ένα υβρίδιο μεταξύ Στίβεν Σπίλμπεργκ (στο sci fi, action κομμάτι της φιλμογραφίας του) και Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ (όσον αφορά τις nerd, sci fi γνώσεις και εμμονές του στις καλές του στιγμές – γιατί υπάρχουν και άθλιες). Αφού ανατίναξε την τηλεόραση όπως την ξέραμε, («Lost», «Fringe») άρχισε τις κινηματογραφικές του εκδρομές επιδεικνύοντας τεχνική και τέχνη, αναλαμβάνοντας από το πρώτο του κι όλα βήμα, την αναβίωση ημιπεθαμένων franchise όπως το «Mission Impossible 3» με εντυπωσιακό τρόπο.
2.Καταφέρνοντας το ακατόρθωτο 4 χρόνια πριν, με το νέο «Star Trek». Να αναμετρηθεί με έναν από τους μεγαλύτερους μύθους της επιστημονικής φαντασίας, για την ακρίβεια με ένα «τέρας» που θα μπορούσε να τον καταπιεί αμάσητο. Ένα saga που ξεκίνησε ως cult τηλεοπτικό φαινόμενο το 1966 από τον ιδιοφυή Τζιν Ροντενμπέρι, και μέχρι το 2009, η μυθολογία του είχε ήδη επεκταθεί σε άλλες 4 spin off τηλεοπτικές σειρές, μία σειρά κινουμένων σχεδίων και 10 κινηματογραφικές συνέχειες οι οποίες ήταν και το μεγάλο πρόβλημα. Γιατί στο πέρασμα του χρόνου, προέκυπτε η μία χειρότερη από την άλλη, σε βαθμό κακουργήματος. Και θανάτου. Με τον Τζ. Τζ. να ξαναπιάνει αυτή τη μυθολογία από την εντελώς αρχή, δηλαδή την επάνδρωση του διαστημοπλοίου Εντερπράιζ από τους γνωστούς ήρωες, στο ξεκίνημα τους, πριν αποκτήσουν την ωριμότητα και τη γνώση με την οποία τους γνωρίσαμε. Παρουσιάζοντας ένα ιδιοφυές και οπτικά εκρηκτικό reboot που όμως δεν ήταν ακριβώς reboot, εφ όσον διατήρησε τη χρονολογική γραμμή των μετέπειτα συμβάντων στο σύμπαν του "Star Trek", διαθέτοντας ακόμα και τον γερασμένo πλέον, original Σποκ – Λέοναρντ Νιμόι, να μιλάει από το μέλλον με τη νεώτερη εκδοχή του, τον Ζάκαρι Κουίντο.
3.Καταφέρνοντας να δημιουργήσει μια μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία η οποία ταυτόχρονα ενθουσίασε το πιο δύσκολο κοινό, τους Trekkies, δηλαδή τους φανατικούς οπαδούς του «Star Trek» που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Και να ανανεώσει μια δύσκολη για τη σημερινή εποχή, λόγω της pop φουτουριστικής ρετρό αισθητικής της αφέλειας, φόρμουλα, καθιστώντας την ενδιαφέρουσα και συναρπαστική για το σημερινό κοινό. Πίστεψε με, όσο κι αν αυτό σου φαίνεται εύκολο, δεν είναι. Ειδικά όταν έχεις να ντιλάρεις με τα σούπερ μίνι 60'ς διαστημικά φορέματα των γυναικείων χαρακτήρων όπως η Ουχούρα.
4.Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, που στην καριέρα του Τζ. Τζ. Έιμπραμς, συνέβη ακόμα κάτι, που κανονικά θα μπορούσε να προκαλέσει πόλεμο: μετά από αυτό το δεύτερο «καινούργιο» «Star Trek», ο Έιμπραμς είναι ο ίδιος που καλείται να αναβιώσει το μύθο του «Star Wars» το 2015. Και μιλάω για πόλεμο, επειδή δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να μιλήσεις σε έναν φανατικό του «Star Trek» για το «Star Wars» και το ανάποδο. Παρ' όλα αυτά δεν «άνοιξε» ρουθούνι, αναδεικνύοντας τον Τζ. Τζ. στον πρώτο άνθρωπο σε όλους τους γαλαξίες, που κατάφερε να ενώσει τους προαιώνιους εχθρούς.
5.Τέσσερα λοιπόν χρόνια μετά το πρώτο του «Star Trek», ο Έιμπραμς ανέλαβε το σίκουελ, με μοναδικό μέτρο σύγκρισης τον ίδιο του τον εαυτό. Σε ένα εκρηκτικό υπερθέαμα επιστημονικής φαντασίας, που εξελίσσει το μύθο, ενδυναμώνει τους χαρακτήρες και τις μεταξύ τους σχέσεις, ειδικά το bromance μεταξύ του Κάπτεν Κερκ και του Σποκ όπως και το romance του Σποκ με την Ουχούρα. Το θέμα είναι όμως είναι, ο Τζ. Τζ. ξεπέρασε τον εαυτό του τελικά; (απάντηση στο τέλος).
6.Στην ουσία, αυτό εδώ το «Star Trek, Into Darkness», δεν είναι σίκουελ, αλλά απόλυτο companion του προηγούμενου. Γιατί είναι μετά το τέλος αυτής εδώ της ταινίας, που οι περιπέτειες του Εντερπράιζ για εξερεύνηση άλλων πλανητών θα αρχίσουν όπως τις ξέρουμε. Ο Τζ. Τζ. ξεμπερδεύει με τις απαρχές του μύθου του, κλείνοντας συνέχεια το μάτι στην παλιά σειρά ταινιών, και ειδικά στην «Οργή του Καν». Διαθέτοντας έναν εξαιρετικό Μπένεντικτ Κούμπερμπατς, στο ρόλο του κακού της υπόθεσης, δηλαδή του Καν.
7. Ταυτόχρονα, δείχνει το ταλέντο του και την αγάπη του στον Σπίλμπεργκ, ξεκινώντας την ταινία του, με μία από τις πιο φαντασμαγορικές χρωματικά, αγωνιώδεις και συναρπαστικά κινηματογραφημένες, αλά Ιντιάνα Τζόουνς, σεκάνς δράσης όλου του καλοκαιριού, με το πλήρωμα να καταδιώκεται από μια φυλή ενός άλλου πλανήτη και τον Σποκ να αντιμετωπίζει το θάνατο, μέσα σε ένα ηφαίστειο.
8.Σεκάνς την οποία σοφά αμέσως μετά «γειώνει» προσγειώνοντας τους ήρωές του σε μια εντυπωσιακά «εικονογραφημένη» μελλοντική γη του 2259. Και εισάγοντας τον κακό της υπόθεσης, μέσα από μια σειρά τρομοκρατικών, βομβιστικών επιθέσεων, που συνδέονται άμεσα με τη σημερινή πραγματικότητα (αν και αυτό ο Κρίστοφερ Νόλαν το έχει κάνει στον «Σκοτεινό Ιππότη» πολύ καλύτερα).
9. Από κει και πέρα, η δράση απογειώνεται ξανά στο διάστημα, με τη βοήθεια του σχεδόν μόνιμου διευθυντή φωτογραφίας του αξεπέραστου οπτικά Τόνι Σκοτ, του Ντανιέλ Μίντελ να χαρίζει μοναδική οπτική ποιότητα εναλλαγής ψυχρών χρωμάτων σε εσωτερικούς χώρους και εξωτερικές συγκρούσεις. Και τον Τζ. Τζ. να παίρνει ανάσες για να αφοσιωθεί στους χαρακτήρες του, ίσως όχι όσο θα θέλαμε, και να αποτίσει φόρο τιμής σε διαφορετικές ταινίες, όπως «Η Σιωπή των Αμνών», επίσης ίσως όχι τόσο πετυχημένα όσο θα θέλαμε. Με αμφισβητούμενη ομολογουμένως, την χρήση του snap zoom (η τάχα μου κουνημένη κάμερα στο χέρι που ζουμάρει ξαφνικά), που μετά τους «Εκδικητές» και τον «Άνθρωπο από Ατσάλι» φαίνεται να γίνεται κινηματογραφική μανιέρα. Κι επίσης αμφισβητούμενη κι εδώ, τη χρήση του 3D μετατροπής, που όμως ομολογουμένως, είναι από τις καλύτερες μετατροπές που έχω δει τελευταία.
10. Το αποτέλεσμα είναι χωρίς αμφιβολία επικό και ακραία ψυχαγωγικό. Χορταστικό χωρίς να είναι χοντροειδές, και τρομερά κομψό μέσα στον οπτικό του «θόρυβο». Υπάρχει δράση, υπάρχει συναίσθημα, υπάρχει χιούμορ, αυτοσαρκασμός και σέξι ειρωνικές πινελιές, υπάρχει διαστημική σαπουνόπερα, υπάρχουν όμορφοι νέοι ηθοποιοί που θες να παρθείς (εχμμμ, συγγνώμη, να ταυτιστείς εννοούσα ) μαζί τους (Ζόε Σαλντάνα, Κρις Πάιν) οι οποίοι ταυτόχρονα παίζουν πολύ καλά.
10+1 Αλλά... Όλα τα παραπάνω, ακυρώνονται σε μεγάλο βαθμό για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με τη μυθολογία του «Star Trek». Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Στην προσπάθεια της η ταινία να είναι ταυτόχρονα υπερθεαματική αλλά και σεβαστική στο πρωτογενές υλικό, ξεχνάει το ότι πρέπει να είναι και αυτόνομη σαν θέαμα. Με μια αρκετά μπερδεμένη (προκειμένου να είναι ενήλικη) πλοκή, κι ένα κάρο χαρακτήρες που για τον μέσο θεατή δε λένε τίποτα, άνετα κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί «τι γίνεται ρε παιδιά; ποιοι είναι οι Κλίνγκον κλπ.» και θα 'χει και δίκιο. Επιπλέον, ναι μεν ο Τζ. Τζ. τα καταφέρνει εξαιρετικά στο σκηνοθετικό τιμόνι, όμως (απαντώντας στο ερώτημα της παραγράφου 5) δεν δείχνει κάποια ποιότητά του που δεν έχει ξαναδείξει. Δεν εξελίσσεται ο ίδιος σαν δημιουργός, απλά ακολουθεί τις εξελικτικές συνιστώσες μιας φόρμουλας που ήδη γνωρίζει. Η μυθολογία του «Star Trek» αφορούσε πάντα στην ιστορία ενός αστρόπλοιου που «με τόλμη ταξιδεύει εκεί που κανείς άνθρωπος δεν έχει πάει ποτέ πριν» όπως λέει και η θρυλική ατάκα των τίτλων της σειράς, που επαναλαμβάνεται κι εδώ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δυστυχώς, αυτό δε συμβαίνει. Παρ' όλα αυτά ο διακτινισμός σου σε ένα μαγικό μελλοντικό σύμπαν, θα συμβεί, άψογα και χορταστικά.
*** ακολουθήστε τον ΤΑΖ στο www.facebook.com/tazthebuzz ή στο www.twitter.com/klarinabourana. Κάντε LIKE στην επίσημη σελίδα του fb www.facebook.com/SigaikaProductions για να μαθαίνετε όσα χρειάζεστε, προκειμένου να καίτε τον εγκέφαλο (των άλλων) ή επικοινωνήστε με το terra_gelida@hotmail.com για μέιλ και υποθέσεις προσωπικής εκδίκησης.