Του Αγη Βερούτη ;
Υπάρχει ένα μείζον θέμα ηθικής τάξεως σε αυτή την κρίση που τρέχει στον έκτο χρόνο της (από το 2009), και αυτό είναι “ποιος πληρώνει τί και γιατί;”.
Πρώτα περάσαμε από το πρόστυχο ψέμα του “μαζί τα φάγαμε” του γίγαντα της πολιτικής κ. Πάγκαλου, που όμως ξέχασε να πει ποιούς εννοούσε με το “μαζί”!
Ουσιαστικά ήταν μια προσπάθεια του φαύλου πολιτικού κατεστημένου να μοιράσει συλλογικές ευθύνες για τα διαχειριστικά λάθη και παραλείψεις...
Του Αγη Βερούτη
Υπάρχει ένα μείζον θέμα ηθικής τάξεως σε αυτή την κρίση που τρέχει στον έκτο χρόνο της (από το 2009), και αυτό είναι “ποιος πληρώνει τί και γιατί;”.
Πρώτα περάσαμε από το πρόστυχο ψέμα του “μαζί τα φάγαμε” του γίγαντα της πολιτικής κ. Πάγκαλου, που όμως ξέχασε να πει ποιούς εννοούσε με το “μαζί”!
Ουσιαστικά ήταν μια προσπάθεια του φαύλου πολιτικού κατεστημένου να μοιράσει συλλογικές ευθύνες για τα διαχειριστικά λάθη και παραλείψεις (χωρίς να καταλογίσουμε καν δόλο ή προσωπικό πλουτισμό) των ως τότε κυβερνώντων, ώστε να νομιμοποιήσει τις οριζόντιες ενέργειες, κυρίως κατά της παραγωγικής τάξης, που θα επακολουθούσαν.
Στη δεύτερη φάση, οι πολιτικές επιλογές τού ποιοι θα πληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης ήταν ξεκάθαρες, κάνοντας εικονικές μειώσεις στο κόστος του δημοσίου Λεβιάθαν. Αυτό έγινε κρύβοντας εκατοντάδες χιλιάδες πελάτες του πολιτικού συστήματος κάτω από το χαλάκι της συνταξιοδότησης. Με τον τρόπο αυτό χρεοκοπώντας και τα ταμεία, και εξανδραποδίζοντας την αγορά εργασίας. Χωρίς όμως να μειωθεί πραγματικά το κόστος του πελατειακού κράτους παρά ένα πενιχρό 5% από το κόστος του 2009!
Στην τρίτη φάση, αυτή του πρωτογενούς πλεονάσματος, έγινε φορολογικός διωγμός με ψηφισμένους νόμους ενάντια σε οποιονδήποτε είχε απομείνει από την παραγωγική τάξη, αλλά και με ευθεία επίθεση κατά της ακίνητης ιδιοκτησίας, όμως κυρίως κατά του επιχειρείν, καθιστώντας με κεφαλικούς φόρους μη βιώσιμους όσους πολεμούσαν να κρατηθούν ζωντανοί εν μέσω φορολογικού πογκρόμ.
Μαθαίνουμε όμως τώρα, δια στόματος Αλμούνια, στην σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή και προέδρου της Δράσης Θ. Σκυλακάκη πως εν μέσω όλων αυτών των δρομολογήσεων δημιουργίας πλεονάσματος με την υπερφορολόγηση και τα αναγκαστικά μέτρα είσπραξης των κεφαλικών φόρων για τους εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους, κάτι βρωμάει στη Δανιμαρκία του Νότου.
Συγκεκριμένα, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει νομοθετηθεί προσωποκράτηση για χρέη πολιτών προς το δημόσιο, ανεξάρτητα αν αυτό οφείλεται σε αδυναμία τους ή δόλο, τα δύο κόμματα που κυβερνούν έχουν δρομολογήσει κάποιες εξαιρετικά άδικες νομοθετικές ρυθμίσεις υπέρ τους.
Ενώ έπαψαν να εξυπηρετούν δάνεια σχεδόν 275 εκατομμύρια ευρώ τα οποία είχαν από το παρελθόν από κάποια στιγμή στο 2013, πέρασαν νόμο που καθιστούσε τις κρατικές επιχορηγήσεις προς αυτά “ακατάσχετες”. Ταυτόχρονα προσέφεραν ασυλία στους τραπεζικούς διοικητές και τα διοικητικά συμβούλια που οι ίδιοι διόρισαν στις κρατικές τράπεζες οι οποίες τους έδωσαν τα δάνεια αυτά, με μόνη εγγύηση τις μελλοντικές εισροές αυτών των ίδιων των κρατικών επιχορηγήσεων.
Ουσιαστικά είναι σαν κάποιος διορίζει ένα διοικητή τράπεζας, μετά να παίρνει ένα δάνειο από αυτόν, υποθηκεύοντας αβέβαια μελλοντικά του έσοδα, αλλά όταν φτάνει η στιγμή να πληρώσει, να βγάζει νόμο ότι τα έσοδα αυτά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τις τράπεζες για εξυπηρέτηση αυτών των δανείων, και ταυτόχρονα να εξαιρεί τον διοικητή που ο ίδιος διόρισε από έρευνα της Δικαιοσύνης.
Είναι δυνατόν, να δρομολογείται η διαγραφή 275 εκατομμυρίων ευρώ οφειλών των κομμάτων τους, με νόμους ψηφισμένους από τους ίδιους 152 βουλευτές που ψήφισαν τους νόμους για την σύσταση ειδικού κρατικού οργανισμού για αναγκαστική είσπραξη με κατασχέσεις λογαριασμών και πρώτων κατοικιών, και φυλακίσεις ξεκοιλιασμένων και φτωχοποιημένων μικρομεσαίων (500.000 Ελλήνων πολιτών); Είναι δυνατόν;
Είναι δυνατόν τα 275 εκατομμύρια να περάσουν στο χρέος του ελληνικού Λαού μέσα από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών;
Οι κεφαλικοί φόροι των τεκμηρίων και της αντισυνταγματικής ληστείας του ΟΑΕΕ κατά της παραγωγικής οικονομίας, σε πλήρη αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με εξοντωτικά πρόστιμα προς τους μικρομεσαίους που για αιώνες αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας γι’αυτό μπαίνουν;
Τα εκδικητικά και καταστροφικά πρόστιμα για κάθε φτωχοποιημένο μπατίρη του ιδιωτικού τομέα μπήκαν για να καλύψουν θαλασσοδάνεια των 2 κομμάτων;
Γι’ αυτά θα μπούμε φυλακή, και θα πεινάσουμε;
Για να έχει ένα παράνομο συγκριτικό πλεονέκτημα (αφού δεν θα πληρωθούν αυτά τα δάνεια από τα κόμματά τους) το κόμμα του ΓΑΠ ή του ΚΑΚ, από κάποιο άλλο κόμμα, σε κάποια εκλογική αναμέτρηση του παρελθόντος, και να πάρει μεγαλύτερα ποσοστά από εκείνα που θα μπορούσε μόνο με τα κρατικά κονδύλια που του αναλογούσαν από το νόμο;
Γι’ αυτό θα μας φορέσουν βραχιολάκια στον αστράγαλο;
Γι’ αυτό θα μας κλείσουν τα σπίτια και θα μας τα πάρουνε;
Κάτι δεν μου ακούγεται σωστό σε αυτά τα ερωτήματα. Κάτι δε μου πάει...
Δεν τολμώ να το πιστέψω. Δεν θέλω! Δικαίωμά μου!
Το ελάχιστο που περιμένει όποιος τελικά πληρώνει αυτή την κρίση, από τους “μαζί τα φάγανε” του κ. Πάγκαλου, είναι κάποιες απαντήσεις στα παραπάνω ερωτηματικά που να του αφήνουν κάποια μικρά περιθώρια αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης και ισονομίας.
Χωρίς φερετζέ τύπου 58 ή 275.
Ότι δε ζει σε ολοκληρωτικό καθεστώς της υποσαχάρειας Αφρικής, βρε αδερφέ!
Αυτό.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter:@Agissilaos
agissilaos@gmail.com
